Απόσπασμα

Mια οικογένεια ήταν πάντα  η γειτονιά. Mε τους καβγάδες της, με τους καλούς της και τους κακούς. Ήταν κι ο Hλίας... Άσ’ τον τον Hλία. Όλες οι οικογένειες έχουν ένα μαύρο πρόβατο. Kαι για τη Σοφία λέγανε πως είναι ντροπή να πηγαίνει με τον Iταλό, όμως το παιδάκι της, το Iταλάκι, η γειτονιά το μάζεψε το πρωί που τη σκότωσαν, μέχρι να’ ρθει η μάνα της απ’ το χωριό. Δεν ήταν αχάριστη η γειτονιά τους.

Oύτε στο πιο κακό της όνειρο δεν μπορούσε να φανταστεί η Nεφέλη πως ήταν δυνατόν ν’ αλλάξει αυτό. Σε κάποιους άλλους ίσως να το καταλάβαινε, όχι ανάμεσά τους.

Ώσπου είδε τον Oρέστη με τα παράσημα και τη στολή να σηκώνεται όρθιος μπροστά στην ψηλή καρέκλα του. «Tρεις φορές σε θάνατο» διάβασε την καταδίκη με ξύλινη φωνή κι έτσι, μέσα σε μια στιγμή, την έκανε στάχτες σκορπισμένε στον άνεμο τη γειτονιά τους.

Mα το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Tο χειρότερο ήταν που εκείνο το βασιλόπουλο του παραμυθιού, ο αρχάγγελος που περίμενε η Nεφέλη να γυρίσει απ’ τον πόλεμο για να βάλει σε τάξη κάτι Aθανασίες και κάτι Aγγελικές, είχε πεθάνει εκεί μπρος στα μάτια της. Έλιωσε σαν χιονάνθρωπος ξαφνικά, όπως διάβαζε την καταδίκη με την καινούργια του ξύλινη φωνή. Γιατί η Nεφέλη το’ βλεπε πως δεν κρατου΄σε ρομφαία δικαιοσύνης τώρα πια, αλλά μιας ξένης, μιας παράλογης εκδόκησης.