Απόσπασμα

«Καλά, μικρό παιδί, και δεν ξέρεις τις ανάποδες ευχές;

«Ανάποδες ευχές;»

«Ανάποδες ευχές. Δηλαδή κάτι που θα ήθελες να γίνει, αλλά δεν είναι ακριβώς ευχή, γιατί δε συμπαθείς καθόλου κάποιον ή σου έχει κάνει κάτι κακό».

Πιέστηκα, πιέστηκα, αλλά τίποτα. Ύστερα σκέφτηκα την κυρία Φρόσω να φωνάζει τη μαμά μου μάγισσα, να μαλώνει με όλους, να φέρνει το Εκατό και να μας βάζει φυλακή και θύμωσα πολύ, μα πάρα πολύ. Τόσο πολύ, που από μέσα μου βγήκε χωρίς να το καταλάβω μια ανάποδη ευχή:

Τα λόγια σου φριχτά, σου αξίζουν πιο κακά

Αράχνες, κουτσουλιές, λάσπες ή βρομιές

Ψάξε να με βρεις και πιάσε με, αν μπορείς

Αυτή είναι η δική μου η ευχή

Να κολυμπάς παντοτινά

Μες στα δικά σου τα σκατά

Ψάξε να με βρεις και πιάσε με, αν μπορείς.

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα σκέφτηκα όλα αυτά, σαν κάποιος άλλος να τα ’λεγε μέσα από μένα. Σαν να είχα καταπιεί καλικάντζαρο, όπως τότε που άλλαζα δόντια κι ένας από δαύτους μου τα κουνούσε μέρα νύχτα. Έβαλα το χέρι μου να συγκρατήσω το τρελοκαλικαντζαράκι που έκανε τη γλώσσα μου να τρέχει, αλλά άκουσα τη μαμά μου να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Αγκαλιαστήκαμε κι αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε. Η μαμά έκοψε χόρτα και τα έκανε στεφάνι και μου το έβαλε στο κεφάλι. Ύστερα έκανε ένα ίδιο για κείνη. Γυρίσαμε σπίτι μας τραγουδώντας, ενώ πίσω μας για ώρα ακούγαμε τις πάπιες να παπίζουνε δυνατά και τα περιστέρια να πετάνε από πάνω μας.

Αράχνες, κουτσουλιές, λάσπες ή βρομιές

Ψάξε να με βρεις και πιάσε με, αν μπορείς.

Μόλις φτάσαμε σπίτι μας, είδα τα περιστέρια να πάνε όλα μαζί και να προσγειώνονται στο μπαλκόνι της κυρίας Φρόσως. Γύρισα να κοιτάξω καλύτερα, αλλά η μαμά με πήρε αγκαλιά και μπήκαμε στο σπίτι. Ύστερα ο Σι Nτο έπεσε πάνω μου κάνοντας χαρές και προκαλώντας με να τον πιάσω. Αφού ζαλίστηκα από το κυνηγητό, η μαμά με άφησε να κολυμπήσω για λίγο στην μπανιέρα. Φόρεσα και τη μάσκα μου κι έκανα βουτιές. Η μαμά μαγείρεψε αυγοφέτες με ζάχαρη κι ύστερα με πήρε αγκαλιά και μου είπε ένα υπέροχο παραμύθι για μια δράκαινα από την Κίνα χωρίς φτερά, που αγάπησε έναν Ουαλό –κάτι σαν Άγγλο– δράκο με φτερά. Καλά, αφού ήταν τόσο διαφορετικοί πώς αγαπήθηκαν; Κι όταν ο ένας πετούσε, ο άλλος τι έκανε; Μπορεί ένας δράκος να πάρει έναν άλλον στην πλάτη του; Μακάρι να ήταν όλα τόσο εύκολα και με τους ανθρώπους, όπως με αυτούς τους δράκους στα παραμύθια. Αυτά σκεφτόμουν όταν τέλειωσε το παραμύθι κι η μαμά έφυγε για να έρθουν τα όνειρα. Αλλά, αντί για τα όνειρα, ήρθε ο μπαμπάς, που με φίλησε και με ρώτησε αν διάβασα γι’ αύριο. Και τότε θυμήθηκα πως δεν έγραψα μια εργασία με τίτλο «Ένα φανταστικό γεγονός» και μια άσκηση μαθηματικών. Αλλά δεν είπα τίποτα. Κι ύστερα ο μπαμπάς μού είπε «όνειρα γλυκά» κι εγώ άρχισα να τραγουδάω από μέσα μου:

Τα λόγια σου φριχτά, σου αξίζουν πιο κακά

Αράχνες, κουτσουλιές, λάσπες ή βρομιές

Ψάξε να με βρεις και πιάσε με, αν μπορείς

Αυτή είναι η δική μου η ευχή

Να κολυμπάς παντοτινά

Μες στα δικά σου τα σκατά

Ψάξε να με βρεις και πιάσε με, αν μπορείς.

Και σκέφτηκα την κυρία Φρόσω να κολυμπάει μέσα στα σκατά κι ήθελα να γελάσω, αλλά δεν μπορούσα, γιατί ήρθαν τα όνειρα.