Περίληψη
Τρεις μαθητές λυκείου κρατάνε όμηρο τον τριαντάχρονο γιο του διευθυντή της Επιχείρησης Προστασίας Υδάτων διεκδικώντας αυτό που μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι: ελεύθερη πρόσβαση στους υδάτινους πόρους. Έχουν σκοπό να τον κρατήσουν όμηρο τρεις μέρες υποβάλλοντάς τον στις συνέπειες της έλλειψης του νερού (όπως συμβαίνει με τόσους ανθρώπους ανά τον κόσμο), έτσι ώστε ο πατέρας του να ακυρώσει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού που μεθοδεύει η εταιρεία του.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: ο πατέρας μοιάζει να αδιαφορεί για την τύχη του γιου του, ενώ οι απαγωγείς, ο καθένας με τον τρόπο του, έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια μεταξύ ακτιβισμού και ανθρωπιάς.
Ένα δυνατό έργο που πραγματεύεται ζητήματα όπως η κοινωνική αδικία, η εφηβική παραβατικότητα, η θέση των εφήβων σε μια κοινωνία που καταρρέει και τα περιθώρια συλλογικής αντίδρασης στο σύστημα.
Video
Δες ένα βίντεο για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων από την περιβαλλοντική ομάδα του 5ου Γυμνασίου Αλεξανδρούπολης.
Δες το ιδιαίτερα απαισιόδοξο αλλά ίσως προφητικό βίντεο Νερό – γράμμα από το 2070.
Κριτικές
Απόσπασμα από κριτική της Μαρίας Τοπάλη στο:
http://news247.gr/eidiseis/gnomes/maria-topali/ti_psyxh_tha_paradwsoyn_ta_80_s.2031807.html
Θέμα της παράστασης ο νεανικός ριζοσπαστικός ακτιβισμός, που φτάνει στα άκρα. Ομάδα μαθητών απαγάγει τον γιό του διευθυντή της – ιδιωτικής - Εταιρίας Υδάτων διεκδικώντας «Ελεύθερα Ύδατα», να παραμείνει δηλαδή το νερό ελεύθερο και προστατευμένο αγαθό για την κοινή χρήση.
Η ενέργεια φέρνει τα παιδιά αντιμέτωπα με την άσκηση βίας αλλά και με τα ποικίλα όρια του αναδυόμενου ενήλικου εαυτού τους. Το έργο – υψηλής ποιότητας θεατρική εμπειρία για ενήλικες εξίσου όπως και για πιτσιρικάδες- διαχειρίζεται τη νεανική επαναστατικότητα με σεβασμό, σχεδόν με τρυφερότητα, οδηγούμενο σε μια ανθρώπινα συμφιλιωτική λύση κι αφήνοντας, σοφά, το πολιτικό ζήτημα ανοιχτό (το κείμενο του έργου κυκλοφορεί ήδη από τις Εκδόσεις Πατάκη με τον ίδιο τίτλο, «Ελεύθερα Ύδατα».)
Υπάρχει τρόπος να καταστήσουμε τη συλλογική μας εμπειρία και τις ανησυχίες μας κοινό τόπο, συμφιλιωτικό και δημιουργικό; Υπάρχει περίπτωση η πολιτεία, οι κρατικοί φορείς, οι δήμοι και οι κοινότητες, να αγκαλιάσουν και να υποδαυλίσουν ανάλογες δημιουργικές δραστηριότητες, υποστηρίζοντας και επιχορηγώντας την πρωτοβουλία και όχι πατρονάροντας και ευνοώντας;
Υπάρχει τρόπος να δώσουμε μια σκυτάλη στα παιδιά, χωρίς υποχωρητικότητα στις αξίες αλλά και χωρίς εμφυλιοπολεμικές ιαχές; «Ναι», διαμηνύουν τέτοιες πρωτοβουλίες (η Αθήνα είναι μια πόλη που σφύζει πάντα, εδώ και σήμερα, από αυτόνομο, ανεξάρτητο καλλιτεχνικό, νεανικό μάλιστα, δυναμισμό). Οφείλουμε να εγγυηθούμε τη δυνατότητα της συνύπαρξης και το δικαίωμα όσων θα έρθουν μετά από μας να χαράξουν τη δική τους πορεία. Προλαβαίνουμε;
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Η έλλειψη του νερού είναι ένα γεγονός που προβληματίζει την παγκόσμια κοινωνία. Όχι όμως όλη. Ένα μεγάλο μέρος της αγνοεί τις κραυγές αγωνίας, ή δεν τις ακούει, εμποδιζόμενο από τον ήχο του τρεχούμενου νερού της ανοιχτής βρύσης. Και θα είναι τραγικό όταν από τη βρύση σταματήσει να τρέχει νερό και οι κραυγές μεταβληθούν σε ιαχές διεκδίκησης για τη διαχείριση των τελευταίων σταγόνων. Με το έργο μου Ελεύθερα ύδατα προσπάθησα να δώσω μια δραματουργική εκδοχή διεκδίκησης, με πρωταγωνιστές αυτούς που θεωρώ αμόλυντους, ανιδιοτελείς και ταυτόχρονα φανατικούς υπερασπιστές ενός χαμένου δικαίου, τους έφηβους・αυτή την ήπια δύναμη οργής, που αναφλέγεται και εκρήγνυται κατά καιρούς, ξαφνιάζοντας τη ναρκωμένη ή υπεραπασχολημένη κοινωνία των ενηλίκων.
Γνωρίζοντας ότι η γνώση δεν κληροδοτείται, αλλά αποτελεί μια προσωπική αναζήτηση και επιλογή, αφήνω στους έφηβους ήρωές μου το δικαίωμα των ακραίων συμπεριφορών. Ποτέ δεν αισθάνονται αφελείς ή άδικοι, μέχρι που τα λάθη τους γίνονται η αφορμή μιας βαθύτερης συνειδητοποίησης των ορίων τους. Άλλωστε, κάθε ηλικία που διανύουμε μας δίνει απλόχερα τη βεβαιότητα της πνευματικής ωριμότητας και ολοκλήρωσης. Οι σημερινοί έφηβοι θα είναι οι αυριανοί ενήλικες και κληρονόμοι των χαοτικών καταστάσεων που τους αφήνουμε. Εύχομαι να διαχειριστούν τα υδάτινα αποθέματα με αίσθημα δικαίου, θεωρώντας τα ως δώρο της φύσης, θεμελιώδες για κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη, και όχι ως μέσο επιβολής κάποιων πλανεμένων κατοίκων του.
